Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów i treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Aby zwiedzający mógł zrozumieć funkcję eksponatów, zamysł artystyczny, należy w inspirujący, ciekawy, dopasowany do potrzeb i możliwości widza sposób opowiedzieć o nich i ich historii. Treść wystawy przyjmuje postać konkretnej narracji, z punktem początkowym, ze strukturą w jakiś sposób zakorzenioną w czasie, poszerzoną o tło historyczne, społeczne, artystyczne. Eksponaty stanowią część rozbudowanej aranżacji, wypełnionej treściami tekstowymi i graficznymi. Wystawa oparta jest na opowieści a eksponaty dobrane są w na etapie scenariusza i lokowane.
Ekspozycję możemy traktować jako narrację prowadzoną w przestrzeni uwzględniając trzy sposoby jej prowadzenia.
W przypadku liniowej narracji (np. chronologicznej) zwiedzający prowadzony jest przez wystawę w zaplanowanym porządku, który narzuca kolejność zwiedzania poprzez kierowanie uwagą zwiedzającego, system oznakowania, układ ciągów komunikacyjnych itp.
W przypadku narracji sieciowej, która jest charakterystyczna dla interaktywnych centrów, czy muzeów techniki, narratorem jest sam zwiedzający, który wybiera, co i w jakiej kolejności chce zobaczyć, czego się nauczyć i doświadczyć. W tym wypadku sens (narracja) wystawy jest tworzony przez zwiedzającego, bierze się z jego ciekawości, potrzeb, osobistych doświadczeń i refleksji. Narracja sieciowa może być budowana na zasadzie hipertekstu, gdy różne części, wątki ekspozycji wiążą się tematycznie i odsyłają do siebie.
Trzeci przypadek, czyli tzw. narracyjne naprowadzanie. „Narracyjne naprowadzanie” jest inspirowane metodami tworzenia scenariuszy filmowych, a jego realizacje zobaczyć można w przestrzeniach wirtualnych, symulatorach, grach itp. To podejście polegające na aranżowaniu interakcji układających się w narrację wykorzystywane było również w muzeach.
W koncepcji narracyjnego prowadzenia kluczowe jest rozróżnienie fabuły od sposobu w jaki jest ona prezentowana odbiorcy. Narracja ma dwa poziomy:
• Poziom scenariusza, prezentujący perspektywę nadawcy (autora) i cele jakie chce osiągnąć (np. wiedzę i treści jakie chce przekazać odbiorcom)
• Poziom przedstawienia, prezentacji fabuły, w którym kluczowa jest perspektywa odbiorcy, jego wrażenia, doświadczenia i możliwości poznawcze.
W narracyjnym naprowadzaniu przestrzeń przedstawiająca jest zaprojektowana w taki sposób , by dawać odbiorcy możliwość wyboru a jednocześnie osiągnąć cel autora wystawy.
Struktura czasowa narracji
Interaktywna narracja powinna się cechować ciągłością i powiązaniami między kolejnymi zdarzeniami, jak w opowieści dobrego gawędziarza, który panuje nad światem przedstawionym oraz tempem i długością prezentowanej opowieści, wywołując za pomocą m. in. parametrów czasu i przestrzeni wrażenie na odbiorcy.
W narracyjnym naprowadzaniu to narracja „prowadzi” za sobą interakcje, dzięki czemu realizowane są cele uwzględnione w scenariuszu.
Ciągłość interakcji
Prowadzona z użyciem interakcji opowieść powinna przebiegać w sposób płynny i uwzględniający czasowo-przestrzenne, wymienione wyżej parametry narracji.
Zmiany perspektywy
W narracyjnym naprowadzaniu warto wprowadzać zmiany perspektywy z której prowadzona jest opowieść, podobnie jak w realizacjach filmowych, gdzie wprowadza się zróżnicowane ujęcia, zbliżenia na detale lub ujęcia całościowe, dokonuje się przejść i manipulacji czasem i przestrzenią narracyjną, która stanowi łącznik między scenariuszem , a jego przedstawieniem.
Narracja muzealna jest więc nie tylko o tym, co w muzeum jest napisane, ale także tym, co muzeum komunikuje przy pomocy innych środków.
Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów I treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad wszelkimi dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie scenariusza – opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Jest to czas, kiedy możliwe jest włączenie metod interpretacji dziedzictwa.
Fazy pracy z treścią wystawy: pierwsza pozwala na wyodrębnienie tematu narracji poprzez analizę zasobów, potrzeb odbiorców, otoczenia, globalnych trendów I problemów współczesności. Druga to sformułowanie- na podstawie wyodrębnionego tematu. Trzecia faza to planowanie I podejmowanie działań w zakresie ekspozycji, edukacji I promocji.
Scenariusz już na tym etapie zostaje uzupełniony o elementy budujące kontekst zagadnienia. Kontekst, zmaterializowany za pomocą zabiegów aranżacyjnych, będzie kluczowy dla zrozumienia danego tematu. Zasoby instytucji wystawienniczych, muzeów czy galerii, skatalogowane I uporządkowane w kolekcje, pozostają przedmiotami wyrwanymi z otoczenia, z naturalnego środowiska, wyabstrahowanymi z czasu historycznego, kręgu artystycznego, rzeczywistości społecznej czy etnicznej. By zwiedzający mógł zrozumieć formę, funkcję eksponatów, stojący za nimi zamysł artystyczny lub projektowy, należy w odpowiednio inspirujący, ciekawy, dopasowany do potrzeb I możliwości widza sposób opowiedzieć o nich I ich historii. Treść wystawy przyjmuje postać konkretnej narracji, z punktem początkowym ze strukturą w jakiś sposób zakorzenioną w czasie, poszerzoną o tło historyczne, społeczne, artystyczne, otoczenie naturalne.