Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów i treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Aby zwiedzający mógł zrozumieć funkcję eksponatów, zamysł artystyczny, należy w inspirujący, ciekawy, dopasowany do potrzeb i możliwości widza sposób opowiedzieć o nich i ich historii. Treść wystawy przyjmuje postać konkretnej narracji, z punktem początkowym, ze strukturą w jakiś sposób zakorzenioną w czasie, poszerzoną o tło historyczne, społeczne, artystyczne. Eksponaty stanowią część rozbudowanej aranżacji, wypełnionej treściami tekstowymi i graficznymi. Wystawa oparta jest na opowieści a eksponaty dobrane są w na etapie scenariusza i lokowane.
Ekspozycję możemy traktować jako narrację prowadzoną w przestrzeni uwzględniając trzy sposoby jej prowadzenia.
W przypadku liniowej narracji (np. chronologicznej) zwiedzający prowadzony jest przez wystawę w zaplanowanym porządku, który narzuca kolejność zwiedzania poprzez kierowanie uwagą zwiedzającego, system oznakowania, układ ciągów komunikacyjnych itp.
W przypadku narracji sieciowej, która jest charakterystyczna dla interaktywnych centrów, czy muzeów techniki, narratorem jest sam zwiedzający, który wybiera, co i w jakiej kolejności chce zobaczyć, czego się nauczyć i doświadczyć. W tym wypadku sens (narracja) wystawy jest tworzony przez zwiedzającego, bierze się z jego ciekawości, potrzeb, osobistych doświadczeń i refleksji. Narracja sieciowa może być budowana na zasadzie hipertekstu, gdy różne części, wątki ekspozycji wiążą się tematycznie i odsyłają do siebie.
Trzeci przypadek, czyli tzw. narracyjne naprowadzanie. „Narracyjne naprowadzanie” jest inspirowane metodami tworzenia scenariuszy filmowych, a jego realizacje zobaczyć można w przestrzeniach wirtualnych, symulatorach, grach itp. To podejście polegające na aranżowaniu interakcji układających się w narrację wykorzystywane było również w muzeach.