Zakładka 
składa się z trzech głównych części. Lewa zawiera spis wszystkich elementów scenariusza, środkowa - cele narracyjne poszczególnych elementów, natomiast prawa - kogity dotyczące tego etapu pracy.
System pozwala na utworzenie wielu wersji narracji. Okno z ich listą otworzymy przyciskiem 
:
Lewa część okna zawiera spis wersji i ich streszczenie, środkowa - szczegółowe informacje dotyczące tej części wystawy, a prawa - kogity. Poszczególne wersje możemy edytować wybierając przycisk 
. Jeśli chcemy dodać zupełnie nową wersję, wybieramy przycisk 
. W oknie, które wówczas nam się otworzy, będą zawarte informacje z poprzedniej wersji, byśmy mogli wykorzystać niektóre z nich. Możemy je również w całości zmienić.
Wersja web
W wersji webowej Ekspozeo cele narracyjne wystawy znajdziemy w zakładce Cele programowe:
Umieszczone są tu dane wpisane w wersji podstawowej. Zakładka służy tylko do przeglądu, więc danych tych w wersji web nie można edytować. Podobnie jak w innych częściach Ekspozeo, tak i tu po prawej stronie ekranu znajdziemy kogity umożliwiające komunikację.
Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów i treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Aby zwiedzający mógł zrozumieć funkcję eksponatów, zamysł artystyczny, należy w inspirujący, ciekawy, dopasowany do potrzeb i możliwości widza sposób opowiedzieć o nich i ich historii. Treść wystawy przyjmuje postać konkretnej narracji, z punktem początkowym, ze strukturą w jakiś sposób zakorzenioną w czasie, poszerzoną o tło historyczne, społeczne, artystyczne. Eksponaty stanowią część rozbudowanej aranżacji, wypełnionej treściami tekstowymi i graficznymi. Wystawa oparta jest na opowieści, a eksponaty dobrane są na etapie scenariusza i lokowane.
Ekspozycję możemy traktować jako narrację prowadzoną w przestrzeni uwzględniając trzy sposoby jej prowadzenia.
W przypadku liniowej narracji (np. chronologicznej) zwiedzający prowadzony jest przez wystawę w zaplanowanym porządku, który narzuca kolejność zwiedzania poprzez kierowanie uwagą zwiedzającego, system oznakowania, układ ciągów komunikacyjnych itp.
W przypadku narracji sieciowej, która jest charakterystyczna dla interaktywnych centrów czy muzeów techniki, narratorem jest sam zwiedzający, który wybiera, co i w jakiej kolejności chce zobaczyć, czego się nauczyć i doświadczyć. W tym wypadku sens (narracja) wystawy jest tworzony przez zwiedzającego, bierze się z jego ciekawości, potrzeb, osobistych doświadczeń i refleksji. Narracja sieciowa może być budowana na zasadzie hipertekstu, gdy różne części, wątki ekspozycji wiążą się tematycznie i odsyłają do siebie.
Trzeci przypadek to tzw. narracyjne naprowadzanie. Jest inspirowane metodami tworzenia scenariuszy filmowych, a jego realizacje zobaczyć można w przestrzeniach wirtualnych, symulatorach, grach itp. To podejście polegające na aranżowaniu interakcji układających się w narrację wykorzystywane było również w muzeach.
W koncepcji narracyjnego prowadzenia kluczowe jest rozróżnienie fabuły od sposobu, w jaki jest ona prezentowana odbiorcy. Narracja ma dwa poziomy:
• poziom scenariusza, prezentujący perspektywę nadawcy (autora) i cele jakie chce osiągnąć (np. wiedzę i treści jakie chce przekazać odbiorcom)
• poziom przedstawienia, prezentacji fabuły, w którym kluczowa jest perspektywa odbiorcy, jego wrażenia, doświadczenia i możliwości poznawcze.
W narracyjnym naprowadzaniu przestrzeń przedstawiająca jest zaprojektowana w taki sposób, by dawać odbiorcy możliwość wyboru, a jednocześnie osiągnąć cel autora wystawy.
Struktura czasowa narracji
Interaktywna narracja powinna się cechować ciągłością i powiązaniami między kolejnymi zdarzeniami, jak w opowieści dobrego gawędziarza, który panuje nad światem przedstawionym oraz tempem i długością prezentowanej opowieści, wywołując za pomocą m. in. parametrów czasu i przestrzeni wrażenie na odbiorcy.
W narracyjnym naprowadzaniu to narracja „prowadzi” za sobą interakcje, dzięki czemu realizowane są cele uwzględnione w scenariuszu.
Ciągłość interakcji
Prowadzona z użyciem interakcji opowieść powinna przebiegać w sposób płynny i uwzględniający czasowo-przestrzenne, wymienione wyżej parametry narracji.
Zmiany perspektywy
W narracyjnym naprowadzaniu warto wprowadzać zmiany perspektywy, z której prowadzona jest opowieść, podobnie jak w realizacjach filmowych, gdzie wprowadza się zróżnicowane ujęcia, zbliżenia na detale lub ujęcia całościowe, dokonuje się przejść i manipulacji czasem i przestrzenią narracyjną, która stanowi łącznik między scenariuszem a jego przedstawieniem.
Narracja muzealna jest więc nie tylko o tym, co w muzeum jest napisane, ale także o tym, co muzeum komunikuje przy pomocy innych środków.
Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów i treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad wszelkimi dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie scenariusza – opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Jest to czas, kiedy możliwe jest włączenie metod interpretacji dziedzictwa.
Fazy pracy z treścią wystawy: pierwsza pozwala na wyodrębnienie tematu narracji poprzez analizę zasobów, potrzeb odbiorców, otoczenia, globalnych trendów I problemów współczesności. Druga to sformułowanie na podstawie wyodrębnionego tematu. Trzecia faza to planowanie i podejmowanie działań w zakresie ekspozycji, edukacji i promocji.
Scenariusz już na tym etapie zostaje uzupełniony o elementy budujące kontekst zagadnienia. Kontekst, zmaterializowany za pomocą zabiegów aranżacyjnych, będzie kluczowy dla zrozumienia danego tematu. Zasoby instytucji wystawienniczych, muzeów czy galerii, skatalogowane i uporządkowane w kolekcje, pozostają przedmiotami wyrwanymi z otoczenia, z naturalnego środowiska, wyabstrahowanymi z czasu historycznego, kręgu artystycznego, rzeczywistości społecznej czy etnicznej. By zwiedzający mógł zrozumieć formę, funkcję eksponatów, stojący za nimi zamysł artystyczny lub projektowy, należy w odpowiednio inspirujący, ciekawy, dopasowany do potrzeb i możliwości widza sposób opowiedzieć o nich i ich historii. Treść wystawy przyjmuje postać konkretnej narracji, z punktem początkowym ze strukturą w jakiś sposób zakorzenioną w czasie, poszerzoną o tło historyczne, społeczne, artystyczne, otoczenie naturalne.