Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów i treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Aby zwiedzający mógł zrozumieć funkcję eksponatów, zamysł artystyczny, należy w inspirujący, ciekawy, dopasowany do potrzeb i możliwości widza sposób opowiedzieć o nich i ich historii. Treść wystawy przyjmuje postać konkretnej narracji, z punktem początkowym, ze strukturą w jakiś sposób zakorzenioną w czasie, poszerzoną o tło historyczne, społeczne, artystyczne. Eksponaty stanowią część rozbudowanej aranżacji, wypełnionej treściami tekstowymi i graficznymi. Wystawa oparta jest na opowieści, a eksponaty dobrane są na etapie scenariusza i lokowane.
Ekspozycję możemy traktować jako narrację prowadzoną w przestrzeni uwzględniając trzy sposoby jej prowadzenia.
W przypadku liniowej narracji (np. chronologicznej) zwiedzający prowadzony jest przez wystawę w zaplanowanym porządku, który narzuca kolejność zwiedzania poprzez kierowanie uwagą zwiedzającego, system oznakowania, układ ciągów komunikacyjnych itp.
W przypadku narracji sieciowej, która jest charakterystyczna dla interaktywnych centrów czy muzeów techniki, narratorem jest sam zwiedzający, który wybiera, co i w jakiej kolejności chce zobaczyć, czego się nauczyć i doświadczyć. W tym wypadku sens (narracja) wystawy jest tworzony przez zwiedzającego, bierze się z jego ciekawości, potrzeb, osobistych doświadczeń i refleksji. Narracja sieciowa może być budowana na zasadzie hipertekstu, gdy różne części, wątki ekspozycji wiążą się tematycznie i odsyłają do siebie.
Trzeci przypadek to tzw. narracyjne naprowadzanie. Jest inspirowane metodami tworzenia scenariuszy filmowych, a jego realizacje zobaczyć można w przestrzeniach wirtualnych, symulatorach, grach itp. To podejście polegające na aranżowaniu interakcji układających się w narrację wykorzystywane było również w muzeach.
W koncepcji narracyjnego prowadzenia kluczowe jest rozróżnienie fabuły od sposobu, w jaki jest ona prezentowana odbiorcy. Narracja ma dwa poziomy:
• poziom scenariusza, prezentujący perspektywę nadawcy (autora) i cele jakie chce osiągnąć (np. wiedzę i treści jakie chce przekazać odbiorcom)
• poziom przedstawienia, prezentacji fabuły, w którym kluczowa jest perspektywa odbiorcy, jego wrażenia, doświadczenia i możliwości poznawcze.
W narracyjnym naprowadzaniu przestrzeń przedstawiająca jest zaprojektowana w taki sposób, by dawać odbiorcy możliwość wyboru, a jednocześnie osiągnąć cel autora wystawy.
Struktura czasowa narracji
Interaktywna narracja powinna się cechować ciągłością i powiązaniami między kolejnymi zdarzeniami, jak w opowieści dobrego gawędziarza, który panuje nad światem przedstawionym oraz tempem i długością prezentowanej opowieści, wywołując za pomocą m. in. parametrów czasu i przestrzeni wrażenie na odbiorcy.
W narracyjnym naprowadzaniu to narracja „prowadzi” za sobą interakcje, dzięki czemu realizowane są cele uwzględnione w scenariuszu.
Ciągłość interakcji
Prowadzona z użyciem interakcji opowieść powinna przebiegać w sposób płynny i uwzględniający czasowo-przestrzenne, wymienione wyżej parametry narracji.
Zmiany perspektywy
W narracyjnym naprowadzaniu warto wprowadzać zmiany perspektywy, z której prowadzona jest opowieść, podobnie jak w realizacjach filmowych, gdzie wprowadza się zróżnicowane ujęcia, zbliżenia na detale lub ujęcia całościowe, dokonuje się przejść i manipulacji czasem i przestrzenią narracyjną, która stanowi łącznik między scenariuszem a jego przedstawieniem.
Narracja muzealna jest więc nie tylko o tym, co w muzeum jest napisane, ale także o tym, co muzeum komunikuje przy pomocy innych środków.
Praca nad narracją wystawy rozpoczyna się od zebrania oraz uporządkowania tematów i treści, przeglądu potencjalnych obiektów, zastanowienia się nad wszelkimi dodatkowymi materiałami. Etap ten pozwala na stworzenie scenariusza – opowieści, która będzie prowadzić widza przez ekspozycję. Jest to czas, kiedy możliwe jest włączenie metod interpretacji dziedzictwa.
Fazy pracy z treścią wystawy: pierwsza pozwala na wyodrębnienie tematu narracji poprzez analizę zasobów, potrzeb odbiorców, otoczenia, globalnych trendów I problemów współczesności. Druga to sformułowanie na podstawie wyodrębnionego tematu. Trzecia faza to planowanie i podejmowanie działań w zakresie ekspozycji, edukacji i promocji.
...
Klikając zakładkę 
pojawia się okno gdzie system daje możliwość dołączania poziomów narracyjnych. 
dodanie nowej wersji opisu scenariuszowego
klikając przycisk pojawia się przegląd kogitów załączonych do opisu scenariuszowego
kliknięcie powoduje pojawienia się okna wersji narracji - dodanie nowej wersji lub poprawienie
